कविता : म  टुहुराे

बिते   बाबा  आमा ,   विकल   म  भएँ  आज  टुहुरो
सहारा  छैनन्  क्वै , बिचलित  बनी  रुन्छ  दिल  याे
कसाेरी   हाे   बाँच्ने ,  तन  मन   दह्रो   छैन  अहिले
चुड्याे  मेर‌ा  आफ्ना ,अति  निठुर  भै  आज  हरिले ।।

बनेँ  एक्लो  निर्धाे ,  फगत  तन  भाे  आत्म   रहित
भएँ  खाली  खाली , मृत  सरि  छ  याे  देह  मसित
दियाै  कस्तो  चाेला , परिजन  यहाँ  छैन  सँग  क्वै
दया  गर्ने   छैनन्  , मजदुर   बनी   हिँड्छु  म  सधैँ ।।

जड्याैरी  थाेत्राले , नरम  तन  याे  ढाक्छु  जहिल्यै
क्षुधा   गर्मी   सर्दी ,  खुरुखुरु   सबै   बस्छु   सहँदै
तिनै  आमा  बाबा ,  झलझल  सधैँ   याद   मनमा
ठुलाे   बन्ने   पढ्ने ,  रहर  सब  भाे   व्यर्थ   सपना ।।

सबै  साथी  बस्छन्  , पुलकित   हुँदै   साथ  जननी
उनै  आमा   सम्झी ,  पिलपिल  रुँदै  हेर्छु   म  पनि
निचाे   खाते  भन्दै  ,  कटु  वचनले  बाेल्छ  दुनियाँ
कुनै   आफन्तीकाे ,   मदत   कहिल्यै   पाइन  यहाँ ।।

थिए   बाबा   आमा ,  वरपर   खुसी   हुर्मत   थियो
अकस्मात् याे कस्तो , घृणित  बबुराे  तुच्छ  बनियाे
रह्यो पढ्ने  धाेकाे , न त  खुस  हुँदै  खेल्न  सकियो
दियाै  सास्ती  यस्तो ,  मकन   प्रभुले  के  कसुरकाे।।

– म